Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στο χρόνο, προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπου που εξελίχθηκαν οι μηχανές αναζήτησης και το πως λειτουργούν στις μέρες μας, παίρνοντας τη σκυτάλη από το άρθρο μηχανές αναζήτησης – Η ιστορία της εξέλιξής τους όπου αναφερθήκαμε σε κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα επιστημόνων – πρωτεργατών των μηχανών αναζήτησης αλλά και στη σταδιακή εξέλιξη του «ιστού – web» από μια απλή συλλογή συνδέσμων ( link) σε ένα πιο εξελιγμένο σύστημα ευρετηρίασης και αναζήτησης, στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Την ίδια περίοδο δημιουργήθηκε και το Robots Exclusion Standard, το οποίο έθετε πρότυπα και όρους για το πώς οι μηχανές αναζήτησης θα πρέπει να ευρετηριάζουν τα περιεχόμενα των ιστοσελίδων και το πως όχι.
Δόθηκε η δυνατότητα στους ιδιοκτήτες – διαχειριστές των ιστοσελίδων να μπορούν να προσδιορίσουν το περιεχόμενο που ήθελαν να ευρετηριαστεί από τις μηχανές αναζήτησης και πιο περιεχόμενο να αγνοηθεί.
Μπορούσε πλέον ένας webmaster να επιλέξει αν θα μπλόκαρε τις μηχανές αναζήτησης από το να ευρετηριάσουν ολόκληρο το site του ή συγκεκριμένες σελίδες.
Στα τέλη του 1993, τρεις νέες μηχανές αναζήτησης δημιουργήθηκαν, καμία όμως δεν είχε την απόδοση που θα της επέτρεπε να κερδίσει το ενδιαφέρον των χρηστών.
Η Jumpstation συνέλεγε τίτλους και headers από τις σελίδες , τις ευρετηρίαζε και έδινε τη δυνατότητα στο χρήστη να τις αναζητήσει χρησιμοποιώντας linear search (απλή γραμμική αναζήτηση).
Η www worm ευρετηρίαζε τίτλους και συνδέσμους σελίδων, εμφανίζοντάς τα όμως με τη σειρά την οποία τα είχε ευρετηριάσει.
Η τρίτη , με το όνομα Repository Based Engineering (RBSE), δεν είχε κανένα σύστημα κατάταξης!
Το βασικό μειονέκτημα και των τριών ήταν ότι για να ψάξεις κάτι, έπρεπε να γνωρίζεις το ακριβές όνομά του!
Ωστόσο, έξι προπτυχιακοί φοιτητές του πανεπιστημίου Stanford κατασκεύαζαν μια μηχανή αναζήτησης η οποία θα κατέτασσε τα αποτελέσματα με βάση τη στατιστική ανάλυση των σχέσεων των λέξεων. Αυτή η μηχανή αναζήτησης θα γινόταν τελικά γνωστή με το όνομα Excite.
Καθώς το ίντερνετ μεγάλωνε, άλλοι δύο φοιτητές από το ίδιο πανεπιστήμιο (Stanford), είχαν επινοήσει έναν τρόπο να χρησιμοποιούν το – δύσχρηστο – τότε ιντερνέτ, για να κερδίσουν ένα εικονικό – φανταστικό πρωτάθλημα μπάσκετ (fantasy basketball league).
Τα ονόματά τους , Jerry Yang και David Filo.
Ήταν οι δημιουργοί αυτού που ξέρουμε όλοι σήμερα ως Yahoo!
Οι δύο φοιτητές, ηλεκτρολόγοι μηχανικοί, χρησιμοποίησαν το διαδίκτυο το οποίο ήταν ακόμα ουσιαστικά μια συλλογή αρχείων, για να βρουν έγκυρες αθλητικές πληροφορίες.
Οι δυο τους γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι για να χρησιμοποιηθεί το ίντερνετ ποιο αποτελεσματικά, οι χρήστες χρειάζονταν έναν κατάλογο για να τους βοηθήσει να περιηγηθούν στις πληροφορίες που βρίσκονταν διάσπαρτες στο web.
Ξεκίνησαν λοιπόν να δημιουργούν ένα κατάλογο, στον οποίον κατηγοριοποιούσαν τις ιστοσελίδες που έβρισκαν χειροκίνητα, σε κατηγορίες και υποκατηγορίες.
Οι χρήστες μπορούσαν να περιηγηθούν σε αυτόν το κατάλογο και να ανακαλύψουν καινούριες πληροφορίες και ιστοσελίδες χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για αυτές (όπως απαιτούσαν οι προαναφερθείσες μηχανές αναζήτησης)
Ο κατάλογος αυτός ονομαζόταν, David and Jerry’s Guide to the World Wide Web, ήταν το πρώτο site όπου οι χρήστες μπορούσαν να βρουν ευκολότερα τις πληροφορίες που έψαχναν.
Καθώς η σελίδα David and Jerry’s Guide to the World Wide Web, αποκτούσε σιγά σιγά μεγάλη δημοτικότητα , συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονται ένα πιο «πιασάρικο» όνομα.
Έτσι δημιούργησαν τη Yahoo!
Το όνομα όμως από μόνο του δεν ήταν αρκετό, χρειάζονταν χρηματοδότηση, σήμερα οι μηχανές αναζήτησης όπως η Yahoo! και η Google είναι οικονομικοί κολοσσοί και παράγουν δισεκατομμύρια, τότε όμως κανείς δεν είχε βρει τρόπο να βγάλει χρήματα από το ίντερνετ.
Στις αρχές το ίντερνετ δε χρησιμοποιούταν για επιχειρήσεις και εμπόριο, ήταν απλά ένας τόπος ελεύθερης ροής και διαμοιρασμού πληροφορίας.
Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας με κάθε τι καινούριο , υπήρχαν αρκετές διαμάχες για την επικείμενη εμπορικοποίηση του διαδικτύου, από τη μία υπήρχαν έμποροι και επενδυτές που έβλεπαν μια μεγάλη οικονομική προοπτική στο ιντερνετ, από την άλλη υπήρχαν οι ρομαντικοί υποστηρικτές μιας ουτοπικής πραγματικότητας ενός μη εμπορικού περιβάλλοντος.
Ο Dave και ο Jerry αντιμετώπισαν το δίλημμα του να δεχτούν χρηματοδότηση και συνεπώς, διαφήμιση που θα βοηθούσε να αναπτύξουν την πλατφόρμα τους , αλλά την ίδια στιγμή, ενδεχομένως να ξένιζε τους χρήστες τους.
Όπως ήταν φυσικό κατέληξαν στο να αποδεχθούν τη διαφήμιση, διαπιστώνοντας ότι τελικά όχι μόνο δεν επηρέασε αρνητικά τους χρήστες τους , αντιθέτως το κοινό που χρησιμοποιούσε την πλατφόρμα τους συνεχώς διευρυνόταν.
Το γεγονός αυτό τράβηξε την προσοχή και άλλων επιχειρήσεων, οι οποίες διαπίστωσαν και εκείνες ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική προοπτική στο ίντερνετ.
Στο μεταξύ η Excite αναβάθμισε τον αλγόριθμό της και εξελίχθηκε περισσότερο σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν μηχανή αναζήτησης.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ της excite και της Yahoo! Φούντωσε!
Αυτό ήταν φυσικά προς όφελος των χρηστών διότι ανακάλυπταν συνεχώς νέες υπηρεσίες και δωρεάν παροχές όπως το email, για να προσελκύσουν και να διατηρήσουν περισσότερους χρήστες στις πλατφόρμες που είχαν δημιουργήσει.
Η απληστία παραμόνευε και τελικά έκανε την εμφάνισή της , καθώς στις περισσότερες αναζητήσεις δεν εμφανίζονταν αποτελέσματα με γνώμονα τη σχετικότητα με τις αναζητήσεις των χρηστών αλλά με την πληρωμή των διαφημιζομένων εταιριών, με συνέπεια τα αποτελέσματα να είναι σε πολλές περιπτώσεις άσχετα ή ανεπιθύμητα.
Οι χρήστες χρειαζόντουσαν ένα καλύτερο τρόπο να αναζητούν στο διαδίκτυο.
Τότε μια νέα μηχανή αναζήτησης έκανε την εμφάνισή της , από ακόμα δύο φοιτητές του ιδίου πανεπιστημίου που βοήθησε να δημιουργηθούν η Yahoo! και η Excite, οι Larry Page και Sergey Brin, θα δημιουργούσαν τη μηχανή αναζήτησης που σήμερα γνωρίζουμε ως Google.
Η Google ξεκίνησε με την ιδέα ότι οι ιστοσελίδες είναι απλά μέρος ενός τεράστιου διαγωνισμού δημοτικότητας, και όσο περισσότερο δημοφιλές είναι το site, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι το παραθέτουν ως link για να το προτείνουν σε άλλους.
Επομένως, όσο περισσότερο αριθμό από λινκς προς αυτή έχει μια ιστοσελίδα, τόσο καλύτερη θα πρέπει να είναι για τους χρήστες, και τόσο καλύτερα θα πρέπει να κατατάσσεται στην καινούργια μηχανή αναζήτησής τους.
Ναι καλά το αναγνωρίσατε , μιλάμε για τα γνωστά σε όλους backlink, τα οποία ακόμα και σήμερα παίζουν έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες κατάταξης των ιστοσελίδων σε κάθε αναζήτηση.
Στην πανεπιστημιακή τους δημοσίευση το 1998, καθόρισαν, ότι στην ουσία η Google μεταφράζει ένα link από τη σελίδα α στη σελίδα β ως ψήφο από την σελίδα α στη σελίδα β.
Η Google αξιολογεί το πόσο σημαντική είναι μια σελίδα από τις ψήφους που λαμβάνει. Αυτό αποτέλεσε το σημαντικότερο κομμάτι του αλγορίθμου της Google, γνωστός ως PageRank.
Και παλιά, για να σιγουρευτείς ότι η ιστοσελίδα σου κατατασσόταν υψηλότερα από την ιστοσελίδα των ανταγωνιστών σου, το μόνο που χρειαζόσουν ήταν περισσότερα link από ότι είχε ο ανταγωνιστής σου.
Κάτι που εν συνεχεία αποδείχθηκε εύκολα χειραγωγήσιμο και τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζετε black hat seo πρακτική.
Οπότε με την πάροδο των χρόνων, η Google έχει μετατρέψει τον αλγόριθμό της ώστε να αποδίδει λιγότερη αξία σε ορισμένα πράγματα και περισσότερη σε άλλα.
Αλλά οι πρώτες μέρες του διαδικτύου, πριν αρχίσουν οι άνθρωποι να εκμεταλλεύονται τον αλγόριθμο, αυτό έκανε τα αποτελέσματα αναζήτησης εξαιρετικά φιλικά προς το χρήστη.
Οι χρήστες ξεκίνησαν να συρρέουν στη νέα μηχανή αναζήτησης, και σχεδόν έριξαν το ίντερνετ του πανεπιστημίου του Stanford.
Μετά απ’ αυτό, ο Larry και ο Sergey αιτήθηκαν να μεταφέρουν τη Google εκτός πανεπιστημίου.
Για να συνεχίσουν τη λειτουργία της μηχανής αναζήτησης και να εξελίσσουν τον αλγόριθμό της , όπως ήταν φυσικό, χρειαζόντουσαν χρηματοδότηση. Κανείς δεν ήταν πρόθυμος να επενδύσει γιατί θεωρούσαν ότι πρόκειται για ακόμα μια μηχανή αναζήτησης.
Παρουσιάστηκε ένα επενδυτής, ο οποίος είχε επενδύσει και στην Excite, προσπάθησε να πείσει τον Larry και τον Sergey να δουλέψουν με την Excite αντί να συνεχίσουν να αναπτύσσουν τη Google.
Οι δυο τους συμφώνησαν να συναντηθούν με την Excite και εκείνη την εποχή, προσέφεραν στην Excite σχεδόν ένα εκατομμύριο δολάρια για να την αγοράσουν.
Η Excite αρνήθηκε την προσφορά, και οι δυο τους συνέχισαν αυτόνομα την πορεία τους βρίσκοντας τελικά την πολυπόθητη χρηματοδότηση.
Οι επενδυτές όμως ασκούσαν πιέσεις για την εμπορικοποίηση της μηχανής αναζήτησης , πράγμα στο οποίο δεν ήταν αντίθετοι οι δημιουργοί της Google, ήθελαν όμως να διαφοροποιήσουν την Google από τα αντίστοιχα portal της Excite και της Yahoo!
Ήθελαν η αρχική σελίδα της Google να είχε μόνο το λογότυπο τους και τα αποτελέσματα που θα παρείχαν στους χρήστες της θα ήταν απλά και κατανοητά χωρίς μπανερ και «φωτεινές» διαφημίσεις.
Κατέληξαν να κρατήσουν τη σελίδα χωρίς διαφημίσεις μέχρι να μπορέσουν να επινοήσουν έναν νέο δημιουργικό τρόπο, ο οποίος δεν θα επηρέαζε την «φιλικότητα» προς τον χρήστη.
Στο μεταξύ, ο ιδρυτής μιας startup από το Λος Άντζελες, της ideaLab, έψαχνε να βρει μια λύση στο πρόβλημα της διαφήμισης στο ίντερνετ.
Το όνομά του ήταν Bill Gross, ο Bill συνειδητοποίησε ότι κάθε φορά που ένας χρήστης εισήγαγε μια ερώτηση αναζήτησης σε μια μηχανή αναζήτησης, έλεγε σ’αυτή τη μηχανή αναζήτησης ακριβώς για τι ενδιαφέρεται και τι αντικείμενα θα μπορούσε δυνητικά να αγοράσει.
Αυτές οι πληροφορίες ήταν εξαιρετικά πολύτιμες για τους marketers και τους διαφημιστές.
Ο Bill συνειδητοποίησε επίσης ότι οι μηχανές αναζήτησης θα μπορούσαν να πουλήσουν αυτές τις πληροφορίες και τις συγκεκριμένες ερωτήσεις αναζήτησης σε υποψήφιους αγοραστές.
Αυτό θα επέτρεπε στις επιχειρήσεις να βεβαιωθούν ότι το brand τους σχετιζόταν με συγκεκριμένες λέξεις κλειδιά με το να αγοράσουν ένα link προς το site τους κάθε φορά που κάποιος πληκτρολογούσε μια σχετική λέξη κλειδί σε μια μηχανή αναζήτησης.
Η Canon για παράδειγμα θα μπορούσε να πληρώσει πολλά χρήματα για να εμφανίζεται κάθε φορά που κάποιος πληκτρολογούσε τη λέξη κάμερα.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που και πάλι διαφώνησαν με την ιδέα αυτή και ισχυρίστηκαν ότι κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να δουλέψει ποτέ.
Ο Gross το είδε σαν μια νέα μορφή χρυσού οδηγού, όπου σε κάθε σελίδα θα μπορούσες να βρεις πληρωμένες διαφημίσεις για ότι και αν έψαχνες.
Τελικά το 1998 δημιούργησε το overture.com το οποίο έκανε αμέσως επιτυχία.
Η σελίδα του Gross τράβηξε αμέσως την προσοχή των δημιουργών της Google Larry και Sergey, θεωρώντας ότι μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός οδηγός για τη δική τους μηχανή αναζήτησης.
Συναντήθηκαν με τον Bill και συζήτησαν τρόπους για να συνδυάσουν την επιτυχημένη πλατφόρμα του Bill με τη δική τους εξαιρετική μηχανή αναζήτησης.
Για λόγους που δεν έγιναν ποτέ γνωστοί, τελικά δεν πραγματοποιήθηκε συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών και τελικά το 2000 η Google έβγαλε τη δική της εκδοχή πληρωμένων διαφημίσεων με την ονομασία Adwords, μια υπηρεσία παρόμοια με αυτή που παρείχε η Overture.
O Gross πέρασε στην αντεπίθεση, μηνύοντας την Google για «αντιγραφή» και οι δύο πλευρές κατέληξαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, οι Larry και Sergey παραχώρησαν στον Gross μεγάλο αριθμό μετοχών της Google ως αντάλλαγμα.
Η Google άλλαξε τον τρόπο που παρουσίαζε τις διαφημίσεις σε σχέση με τα υπόλοιπα «οργανικά» αποτελέσματα της και αυτό διασφάλισε ότι αυτά θα παραμένουν χρήσιμα και σχετικά με τις αναζητήσεις των χρηστών της.
Αυτό το χαρακτηριστικό της Google , το οποίο διατηρεί έως και σήμερα, όχι μόνο την ξεχώρισε από τις υπόλοιπες μηχανές, της έδωσε και το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς και άλλαξε το μέλλον της online διαφήμισης.
Στο παρακάτω εξαιρετικό βίντεο από το κανάλι Data Is Beautiful μπορείτε να δείτε σε time lapse πώς με τα χρόνια άλλαξε η χρήση των μηχανών αναζήτησης.